Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

«Αλληλεγγύη για όλους/ες»: η παρουσίαση ενός ξεχωριστού ημερολογίου (βίντεο)


Ημερομηνία: 22/12/2012
Συγγραφέας: left.gr
To left.gr πήγε στην παρουσίαση του ημερολογίου για το 2013 του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

Η παρουσίαση του ημερολογίου 2013 του  Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών εξελίχθηκε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για το μεταναστευτικό ζήτημα, το αντιρατσιστικό κίνημα, την άνοδο της ακροδεξιάς. Μερικά αποσπάσματα από τη συζήτηση:

Η Γ. Κούρτοβικ για τη μετανάστευση
(διάρκεια 17')

                      Μερικές από τις απαντήσεις στη συζήτηση που ακολούθησε
                                                 (διάρκεια 27')

http://www.left.gr/article.php?id=18336

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Εγκαινιάζεται ο Πολυχώρος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού της Ανοιχτής Πόλης

20/12/2012

Ο Πολυχώρος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ανοίγει και σας περιμένει να τον γνωρίσετε από κοντά, σε μια βραδιά με μουσική καλλιτεχνική έκθεση και φυσικά άφθονο ποτό και συζήτηση.

Τα εγκαίνια του Πολυχώρου θα γίνουν την Παρασκευή  21/12 στο Μέγαρο Ερμής - Πανεπιστημίου 56, Εμμ. Μπενάκη 9 και Γαμβέτα 1, είσοδος στον 1ο όροφο.


Ο Πολυχώρος oργανώνεται σε δύο τομείς:
ΤΟΜΕΑΣ 1: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 
(Μέγαρο Ερμής - Πανεπιστημίου 56, Εμμ. Μπενάκη 9 και Γαμβέτα 1, είσοδος στον 1ο όροφο)

Λειτουργεί καθημερινά από 10 π.μ.–12 μ.μ.
Αποτελεί στέκι με καφέ-μπαρ 
Διατίθεται για κοινωνικές και άλλες εκδηλώσεις, συναντήσεις, συνεδριάσεις συλλογικοτήτων
Είναι χώρος συγκέντρωσης ειδών πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ρουχισμός, κ.λπ.) 
Διαθέτει βιβλιοθήκη 
Συγκεντρώνει βιβλία για τη δημιουργία της 
Προσφέρει συμβουλευτικές υπηρεσίες για υπερχρεωμένα νοικοκυριά και δανειολήπτες 
Συντονίζει κινητοποιήσεις που αφορούν στα χαράτσια, τη φορολογία και γενικά δράσεις ανυποκοής
Στεγάζει εκθέσεις καλλιτεχνών 
Έχει σταθερά πρόγραμμα στους τομείς γραμμάτων και τεχνών (συζητήσεις, προβολές,
θεατρικές, μουσικές και άλλες παραστάσεις)


ΤΟΜΕΑΣ 2: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ – ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ 
(Κάνιγγος 33 και Στουρνάρη, 1ος όροφος )

Οργανώνεται από ομάδα γιατρών, νοσηλευτών και συνεργατών για την υποστήριξη των ιατρικών υπηρεσιών. Συγκεντρώνει και διαθέτει φάρμακα. Συνδέεται με το δημόσιο σύστημα υγείας. 



* Στα  εγκαίνια και κάθε μέρα  γίνονται δεκτά βιβλία όλων των ειδών για τη δανειστική  βιβλιοθήκη που θα λειτουργεί στο χώρο.



Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Λαχανόκηπος για ανέργους στη Θεσσαλονίκη


Ημερομηνία: 18/12/2012
Ένας λαχανόκηπος, συνολικής έκτασης επτά στρεμμάτων, στον οποίο θα μπορούν να καλλιεργούν οπωροκηπευτικά για ιδία κατανάλωση άποροι, άνεργοι και άστεγοι πολίτες, θα πάρει σάρκα και οστά στα Ιαματικά Λουτρά Θέρμης.

Η παραχώρηση του χώρα εγκρίθηκε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης και θα χρηματοδοτηθεί με 20.000 ευρώ.

Σε κάθε ενδιαφερόμενο θα διανεμηθεί μια έκταση 50 τ.μ. για την καλλιέργεια οπωροκηπευτικών, με υποχρέωση την παραχώρηση του 10% της ετήσιας παραγωγής στο Κοινωνικό Παντοπωλείο του δήμου.

Η έκταση που θα καλλιεργηθεί θα περιφραχτεί και θα εγκατασταθεί αρδευτικό δίκτυο, ενώ ένας γεωπόνος, ένας επιστάτης και ένας κοινωνικός λειτουργός θα δίνουν συμβουλές στους ενδιαφερόμενους.

http://www.left.gr/article.php?id=17695


Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Kοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία: Οι λέξεις και τα πράγματα



Απόσπασμα από τον Πρόλογο του Φώτη Τερζάκη, στο βιβλίο του Τ. Νικολόπουλου και του Δ. Καπογιάννη. «Εισαγωγή στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία. Το μετέωρο βήμα μιας δυνατότητας»  (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων)
Ο τίτλος είναι των "Ενθεμάτων"


..........Συνεταιρισμοί, κολεκτίβες, δίκτυα αλληλοβοήθειας και πειραματικές μορφές ανταλλακτικής οικονομίας είναι πάρα πολύ σημαντικά πράγματα, πρωτίστως ως εμπειρίες εκπαίδευσης εμάς των ίδιων σε τρόπους συνύπαρξης και κοινωνικότητας ουσιαστικά αποκλεισμένους μέσα σε μιαν αστική, εμπορευματική κοινωνία. Το αν αυτά μπορούν να εξελιχθούν σε πλήρως ανατρεπτικά προγράμματα δράσης εξαρτάται από παράγοντες τους οποίους κανένας ατομικά δεν μπορεί να καθορίσει: από το αν δηλαδή μια συνδυασμένη ιστορική δυναμική, που είναι συνισταμένη πολλών –και αστάθμητων– παραγόντων, ωθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, οπότε θα πολλαπλασιάζονται με ορμή που θα είναι όλο και πιο δύσκολο ν’ αναχαιτιστεί και, όσο η υπάρχουσα εμπορευματική δομή καταρρέει, από νησίδες που φαίνονται σήμερα θα αναδύονται σαν μια νέα και συμπαγής ήπειρος. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αξίζει κανείς να δοκιμάζει, χωρίς να νοιάζεται υπερβολικά για το αποτέλεσμα. Η επίγνωση όμως των αδυναμιών και των κινδύνων, ως υπενθύμιση του χάσματος που ακόμα χάσκει ανάμεσα στις ελπίδες μας και την πραγματικότητα, είναι το πιο απαραίτητο εργαλείο αυτοάμυνας.

http://enthemata.wordpress.com/2012/12/09/terzakis/

Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι




«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γιʼ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γιʼ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απʼ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γιʼ αυτό που έκανε και ειδικά γιʼ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σʼ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σʼ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σʼ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γιʼ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917»

*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

Κάποια λόγια από το παρελθόν - ένα αιώνα πριν - μήπως αφυπνίσουν στο σήμερα...


http://politikokafeneio.com

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

"Δεν μαθαίνουμε την αλήθεια για την Ελλάδα"


Ημερομηνία: 14/12/2012
«Μια κοινωνία στο κενό» είναι ο τίτλος του εκτενούς άρθρου της γερμανικής εφημερίδας, Frankfurter Allgemeine Zeitung. Το δημοσίευμα αναφέρεται στην επίσκεψη του Γκέοργκ Πίπερ, ψυχολόγου ειδικευμένου στην αντιμετώπιση τραυματικών καταστάσεων, ο οποίος διαπιστώνει ότι «η ελληνική κοινωνία ασφυκτιά κάτω από την πίεση της κρίσης».


Το άρθρο ξεκινά αναφέροντας ότι η αντιμετώπιση των τραυμάτων είναι η ειδικότητα του Γκέοργκ Πίπερ. Ήταν παρόν το 1998 όταν έγινε το μεγάλο δυστύχημα με το τρένο στο Έσεντε της Γερμανίας, αλλά και όταν έγιναν τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Όσλο και στο νησί Ουτόγια. Στην Αθήνα βρέθηκε με αφορμή ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο ψυχολόγων και ψυχιάτρων. Το άρθρο αναφέρει «Για τον Γερμανό καταναλωτή ειδήσεων, η κρίση είναι πολύ μακριά, μια μακρινή απειλή κάπου στον ορίζοντα. Περιλαμβάνει ειδήσεις που αφορούν τον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης, το «κούρεμα», «τρύπες στην οικονομία», την τρόικα, την επαναγορά ομολόγων, χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλα αυτά».


Στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό


Και η εφημερίδα παρατηρεί λίγο παρακάτω: «Την αλήθεια όμως δεν την μαθαίνουμε, ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρώπη. Προφανώς κανείς δεν τολμάει να μας την πει. Ο Πίπερ κάνει λόγο για μια «τεράστια προσπάθεια απώθησης της πραγματικότητας. Κυρίως ο αμυντικός μηχανισμός των πολιτικών λειτουργεί θαυμάσια σε αυτόν τον τομέα». Ο ίδιος ο Πίπερ όμως δεν απωθεί την πραγματικότητα.

«Η κατάσταση στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2012 είχε ως εξής: έγκυες που ζητιάνευαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, επειδή δεν έχουν κοινωνική ασφάλεια πλέον και κανείς δεν θέλει να τις βοηθήσει να γεννήσουν. Άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα ανήκαν στη μεσαία τάξη, νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, μαζεύουν από τις λαϊκές φρούτα και λαχανικά πεταμένα στους δρόμους. Ένας ηλικιωμένος διηγείται ότι δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα για την καρδιά του γιατί του έκοψαν τη σύνταξη στο μισό. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα δεν έχουν πετρέλαιο θέρμανσης». Και ο Γερμανός ψυχολόγος διερωτάται στο τέλος, πόσο ακόμα θα αντέξει η ελληνική κοινωνία πριν εκραγεί.


 Πηγή: Deutsche Welle     Από http://www.left.gr/article.php?id=17224

Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής


Ο Άγγελος Καλοδούκας συζητά με το Δημήτρη Ψαρρά, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» (πηγή: left.gr)





Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Εργαστήρι γλώσσας για παιδιά στο «Μυρμήγκι» από το Γενάρη



  


Ημερομηνία: 13/12/2012
Συγγραφέας: left.gr

Στο στέκι αλληλεγγύης Το Μυρμήγκι ομάδα φιλολόγων και εκπαιδευτικών οργανώνουμε εργαστήριο γλώσσας για παιδιά του Δημοτικού.

Θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να διαβάζουν, να γράφουν, να εκφράζονται …

Μαζί με τα μαθήματα του σχολείου θα διαβάσουμε παραμύθια, θα ζωγραφίσουμε, θα παίξουμε επιτραπέζια, θα τραγουδήσουμε.

Το εργαστήρι μας θα λειτουργεί από τον Γενάρη του 2013 κάθε Τετάρτη 5-7 Επτανήσου 60 και Τενέδου γωνία.

Για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα τεράστια προβλήματα της κρίσης που μας έχουν επιβάλει επιδιώκουμε να επεκταθεί το δίκτυο αλληλεγγύης στη γειτονιά με συλλογή τροφίμων, ρούχων και φαρμάκων για όσους έχουν ανάγκη, παροχή συμβουλών για υπερχρεωμένα νοικοκυριά κ.λπ..

Όπως και όλες οι δραστηριότητες του Μυρμηγκιού, η συμμετοχή των παιδιών στο Εργαστήρι είναι δωρεάν.

Τηλεφωνήστε μας κάθε Τετάρτη 7-9 μμ. για να δηλώσετε συμμετοχή και να σας δώσουμε περισσότερες πληροφορίες.
Η σελίδα του Μυρμηγκιού: http://tomirmigi.blogspot.gr/

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012


ΚΟ­ΛΕ­ΚΤΙ­ΒΑ ΚΑ­ΦΕ­ΝΕΙΟ «ΤΟ ΠΕ­ΡΙ­ΒΟ­ΛΑ­ΚΙ»



Ένας νέ­ος αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νος χώ­ρος

Αν η κρί­ση εί­ναι ευ­και­ρία, τό­τε εί­ναι ευ­και­ρία να ε­ξε­τά­σου­με και να ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σου­με τους ό­ρους «αυ­τόορ­γα­νω­ση» και «αλ­λη­λεγ­γύη». Αυ­τός ή­ταν και ο στό­χος της ο­μά­δας ερ­γα­σίας «Η Πο­ρεία». Όταν ε­φτά φί­λοι, λό­γω της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, βρέ­θη­καν ά­νερ­γοι α­πο­φά­σι­σαν να μην το βά­λουν κά­τω και να δη­μιουρ­γή­σουν μια κο­λε­κτί­βα κα­φε­νείο το «Πε­ρι­βο­λά­κι».
Η ι­δέα για τη δη­μιουρ­γία του ήρ­θε ξαφ­νι­κά. Η πο­ρεία για την πραγ­μα­το­ποίη­σή του, ό­μως, ή­ταν συ­γκε­κρι­μέ­νη. Η δη­μιουρ­γία του α­στι­κού συ­νε­ται­ρι­σμού έ­χει συ­γκε­κρι­μέ­να βή­μα­τα. Αρχι­κά το κα­τα­στα­τι­κό, με­τά οι τυ­πι­κές ά­δειες, που α­παι­τού­νται για την έ­ναρ­ξη κά­θε και­νού­ριου μα­γα­ζιού, και τέ­λος η προ­σω­πι­κή δου­λεία για τη δη­μιουρ­γία του χώ­ρου. Αυ­τή τη φό­ρα, ό­μως, ό­λα αυ­τά δεν συ­νέ­βη­σαν για να δη­μιουρ­γη­θεί έ­ναν α­κό­μα κα­φε­νείο. Σκο­πός της ο­μά­δας ή­ταν η δη­μιουρ­γία ε­νός χώ­ρου που οι ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις δεν θα έρ­χο­νταν σε α­ντί­θε­ση με την α­ξιο­πρέ­πεια και τη δη­μιουρ­γι­κό­τη­τα, ό­που δεν θα υ­πήρ­χαν ερ­γα­ζό­με­νοι και α­φε­ντι­κά, πά­ρα μό­νο αλ­λη­λεγ­γύη, ι­σό­τη­τα και συ­ντρο­φι­κό­τη­τα. Γι' αυ­τό, ό­πως μας δή­λω­σαν, «δεν εί­ναι ό­τι τώ­ρα που έ­χου­με το μα­γα­ζί γί­να­με α­φε­ντι­κά. Όλοι εί­μα­στε ερ­γα­ζό­με­νοι. Κα­ταρ­γή­σα­με την έν­νοια του α­φε­ντι­κού-ερ­γό­δο­τη και την λει­τουρ­γού­με μέ­σα α­πό τη συ­νέ­λευ­σή μας».
Για αυ­τό τον λό­γο ό­λοι ό­σοι χρειά­στη­κε και χρειά­ζε­ται η ο­μά­δα εί­ναι ε­πι­λεγ­μέ­νοι προ­σε­κτι­κά. Από τον δι­κη­γό­ρο που βοή­θη­σε στην δη­μιουρ­γία του κα­τα­στα­τι­κού και τον μη­χα­νι­κό για τις ά­δειες έως τους πα­ρα­γώ­γους των πρώ­των υ­λών εί­ναι άν­θρω­ποι που α­σπά­ζο­νται τη λο­γι­κή της κο­λε­κτί­βας και προ­πα­ντός θέ­λουν να συμ­με­τά­σχουν στο εγ­χεί­ρη­μα. Άλλω­στε, τα πά­ντα στο «Πε­ρι­βο­λά­κι» εί­ναι προ­σε­κτι­κά δια­λεγ­μέ­να για να συμ­βάλ­λουν στο σκο­πό του, α­πό τον ζα­πα­τί­στι­κο κα­φέ έως τα βιο­λο­γι­κά πορ­το­κά­λια.
Η αλ­λη­λεγ­γύη, λοι­πόν, δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει μό­νο τα μέ­λη του συ­νε­ται­ρι­σμού άλ­λα ό­λους τους ε­μπλε­κό­με­νους. Από τον πα­ρα­γω­γό έως τον πε­λά­τη. Για αυ­τό τα προϊό­ντα α­γο­ρά­ζο­νται στην δι­καιό­τε­ρη για τον πα­ρα­γω­γό τι­μή και προ­σφέ­ρο­νται στην πλέ­ον συμ­φέ­ρου­σα για τον πε­λά­τη. Και ε­δώ ξε­δι­πλώ­νε­ται και μια α­κό­μα πτυ­χή. Αυ­τή της δια­σκέ­δα­σης στην ε­πο­χή της κρί­σης, της α­νά­γκης για έ­ναν τό­πο συ­νά­ντη­σης, που θα εί­ναι προ­σβά­σι­μος σε ό­λους. Για αυ­τό το λό­γο οι τι­μές δια­τη­ρού­νται χα­μη­λές. «Δεν το κά­νου­με για να έρ­θου­με σε α­ντι­πα­ρά­θε­ση με τα άλ­λα μα­γα­ζιά, α­πλώς έ­χου­με πλή­ρη ε­πί­γνω­ση της οι­κο­νο­μι­κής κα­τά­στα­σης. Άλλω­στε αυ­το­σκο­πός μας δεν εί­ναι το κέρ­δος», ό­πως μας ε­ξή­γη­σαν οι ί­διοι. «Πέ­ρα α­πό το βιο­πο­ρι­στι­κό κομ­μά­τι του μα­γα­ζιού μάς εν­δια­φέ­ρει η δη­μιουρ­γία προ­σω­πι­κών σχέ­σεων. Δεν πι­στεύου­με ό­τι θα αλ­λά­ξου­με τον κό­σμο ή τη ζωή μας. Δο­κι­μά­ζου­με τους ε­αυ­τούς μας μέ­σα α­πό αυ­τό εγ­χεί­ρη­μα, για αυ­τό τον λό­γο θέ­λου­με και ο κό­σμος που έρ­χε­ται στο μα­γα­ζί να το νιώ­θει δι­κό του και να μας βο­η­θά να γί­νου­με κα­λύ­τε­ροι», κα­τα­λή­γουν.
Αν δού­με την μι­κρή του πο­ρεία, το «Πε­ρι­βο­λά­κι» σι­γά-σί­γα κα­τα­κτά τους στό­χους του. Στα ε­γκαί­νια του, που έ­γι­ναν την πε­ρα­σμέ­νη Τε­τάρ­τη, εί­δα­με πα­λιούς άλ­λα και νέ­ους φί­λους να συ­να­ντιού­νται και να κου­βε­ντιά­ζουν στον ά­ψο­γα προ­σεγ­μέ­νο χώ­ρο του.
Μα­ρί­να Καλ­λέρ­γη

* Το κα­φε­νείο «Πε­ρι­βο­λά­κι» βρί­σκε­ται στην ο­δό Αθη­ναίου 7 και Πλα­τεία Ηούς στα Κά­τω Πε­τρά­λω­να, τη­λ:             2130237687    
  http://epohi.gr/portal/portal/koinonia/13131-sss-ss-l-ssssr

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία


Ένα επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού που γράφτηκε το 1932, χρονιά της επίσημη πτώχευσης της Ελλάδας.

«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία.
Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές.
Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική.Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη.
Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλεύει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ’ αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.
Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν’ αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας, γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο και ακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλευση, ξύλο και εξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού.
Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, τοπιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.
Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού.
Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν’ αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ’ όλα θα διοργανώσει έμπρακτη αλληλεγγύη, θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.
Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργαστούν στην «Παιδική Βοήθεια»
Αθήνα, Δεκέμβρης 1932
Δημήτρης Γληνός
Η αλληλεγγύη πολιτικό αντίδοτο στη φιλανθρωπία
Η αλληλεγγύη αποτελεί οργανική συνιστώσα κάθε χειραφετητικής πολιτικής. Οι αυτοοργανωμένες δομές της εισάγουν στο εδώ και τώρα το ‘εκτός τόπου και χρόνου’ της ουτοπίας. Μες στα συντρίμμια του παρόντος οι πρακτικές κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν το πρόπλασμα του μέλλοντός μας
Της Βίκης Σκούμπη
             
Αυτό-οργάνωση – Αντίσταση - Αλληλεγγύη ήταν το βασικό τρίπτυχο της εκδήλωσης που έγινε με πρωτοβουλία του Σύριζα μέσα Σεπτέμβρη στο Πολυτεχνείο με στόχο την ενίσχυση των δομών αλληλεγγύης, και η οποία κατέληξε στη δημιουργία του δικτύου «αλληλεγγύη για όλους». Πώς όμως εξηγείται ότι καθυστερήσαμε τόσο; Ποια νοοτροπία τροφοδοτεί αντιστάσεις και αδράνειες απέναντι σε πολιτικές αλληλεγγύης απευθυνόμενες στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα; Αναπαράγεται συχνά στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και γενικότερα στον χώρο της Αριστεράς η ιδεολογική προκατάληψη ότι η αλληλεγγύη ισοδυναμεί με φιλανθρωπία και επομένως, εμείς, οι πολιτικά συνειδητοποιημένοι, να την αφήνουμε στις κυρίες των φιλοπτώχων ταμείων και στα ευαγή ιδρύματα των εφοπλιστών. Σύμφωνα μ’ αυτή την λογική η κοινωνική αλληλεγγύη αναλώνεται σε μια εμβαλωματική δραστηριότητα που βελτιώνει ακροθιγώς τις σημερινές συνθήκες ζωής, και κάνοντας τες στοιχειωδώς ανεκτές συσκοτίζει τα πραγματικά αίτια της εξαθλίωσης, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα. Εν ολίγοις η πολιτική της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης θα ήταν αποπροσανατολιστική καθώς παρακάμπτει τη ρίζα του κακού, δίνοντας παράταση ζωής στον κλυδωνιζόμενο καπιταλισμό. Πίσω από αυτήν την λογική υποβόσκει η φαντασίωση ότι όσο χειροτερεύουν τα πράγματα τόσο πλησιάζουμε στην κατάρρευση του συστήματος γιατί, όταν ο κόσμος δεν θα έχει πλέον τίποτα άλλο να χάσει παρά τις αλυσίδες του, τότε θα έχουν επί τέλους ωριμάσει οι συνθήκες  για μαζική εξέγερση. Εν ολίγοις όσο χειρότερα τόσο καλύτερα, γιατί τα χειρότερα κυοφορούν την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτή η αντίληψη συσκοτίζει πλήρως το γεγονός ότι οι ακραίες μορφές πτωχοποιήσης και εξαθλίωσης οδηγούν σε αποπολιτικοποιημένη απόγνωση και σε εξαγριωμένες αντιδράσεις, που διαμορφώνουν πρόσφορο έδαφος για την Χρυσή Αυγή.  Βρίσκει την πιο εκκωφαντική διάψευσή της από την κατακόρυφη άνοδο των νεοναζί σε κάποια από τα πιο εκτεθειμένα στρώματα του πληθυσμού, στους ανειδίκευτους εργάτες και του ελαστικά εργαζόμενους, όπου η ΧΑ έφτασε στο 24,5%,  το  υψηλότερο κατ’ επαγγελματική κατηγορία ποσοστό της.[1] Το χειρότερο δεν είναι προάγγελος του βέλτιστου  αλλά του εφιαλτικά χείριστου, όπως θα έπρεπε να μας είχε διδάξει και η εμπειρία της Βαϊμάρης. Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι το ΕΑΜ συγκροτήθηκε ‘σώζοντας μας από την πείνα’, όπως εξάλλου λέει και ο ύμνος του.

Αντίθετα λοιπόν από τους ζηλωτές του χειρότερου ως ιδεώδους μοχλού του καλύτερου, θα υποστηρίξω ότι η αλληλεγγύη για όλους, χωρίς εθνοτικούς αποκλεισμούς,  προστατεύει τους πιο ευάλωτους από την εξαθλίωση και την κοινωνική έκπτωση επανεισάγοντας την αρχή της συλλογικότητας. Ανασυνθέτει τον κοινωνικό δεσμό αποδίδοντας μια θέση σε αυτούς που καταδικάζονται στο αποκλεισμό, την κοινωνική σύνθλιψη και τον αργό θάνατο. Διαρρηγνύει τον κλοιό της απομόνωσης και αναστέλλει την  αίσθηση ανημποριάς και απόγνωσης που μοιραία αυτή ενσταλάζει στο περιθωριοποιημένο υποκείμενο. Στο βαθμό που λειτουργεί με βάση την αυτό-οργάνωση και την αλληλοβοήθεια επιτρέπει στα θύματα της μνημονιακής  βαρβαρότητας να επανεγγραφούν στον κοινωνικό ιστό. Ξεκινώντας από την αρχή ότι καθένας έχει κάτι να προσφέρει, γνώσεις ή αγαθά, χρόνο, δεξιότητες ή μνήμες εγκαλεί τον πιο ευάλωτο όχι ως ευεργετούμενο που επωφελείται από το κοινωνικό ιατρείο ή την συλλογική κουζίνα  αλλά σαν εν δυνάμει ενεργό μέλος του δικτύου. Ο ευτελισμός του προσώπου που συνοδεύει την κοινωνική έκπτωση βυθίζει τους ανθρώπους στην ντροπή και τους μεταμορφώνει σε πραγματικά ράκη. Εδώ το δίκτυο αλληλεγγύης οφείλει σε ένα πρώτο χρόνο να τους βοηθήσει να ανακτήσουν έναν ζωτικό χώρο ύπαρξης και, σε έναν δεύτερο, όταν θα έχουν βγει από τη κατάσταση κατατονικής αποπληξίας που δημιουργεί η πολιτική  του σοκ και του δέους, να τους εγκαλέσει ως ενεργά υποκείμενα να επανιδιοποιηθούν την ιδιότητα του πολίτη και να συνδράμουν ο καθένας με τις δυνάμεις του στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Η αυτοοργανωμένη αλληλεγγύη βρίσκεται στους αντίποδες της φιλανθρωπίας που αναπαράγει και θεαματοποιεί το χάσμα ανάμεσα σε έχοντες και κατέχοντες από τη μια, και σε μη έχοντες από την άλλη. Ένας από τους βασικούς στόχους της φιλανθρωπίας είναι να εγγυηθεί την απόσταση ασφαλείας που χωρίζει τον ‘ενδεή’ από τον ‘ελεήμονα ευεργέτη’. Αντίθετα η αλληλεγγύη αναιρεί αυτόν τον διαχωρισμό, καθώς βασική της αρχή είναι η από κοινού νομή, σε πλήρη ρήξη με το κύκλωμα της καπιταλιστικής ανταλλαγής.  Η αλληλοβοήθεια με βάση την αυτοοργάνωση σε οριζόντια δικτύωση βρίσκεται επομένως στους αντίποδες της ελεημοσύνης. Ταυτόχρονα καθώς βασίζεται στην οικονομία του δώρου, την εθελοντική προσφορά και  την ανταλλαγή πέρα από την εμπορευματική αξία αντιβαίνει ευθέως στη λογική που διέπει την ελεύθερη αγορά.

Αυτός ο επαναπροσδιορισμός της συλλογικότητας διασώζει το θεμέλιο της κοινωνίας που επιχειρούν να διαλύσουν οι μνημονιακές πολιτικές ταξικής αφαίμαξης. Επί πλέον, τέτοια δίκτυα αποτελούν εστίες που προαναγγέλλουν μιαν άλλη κοινωνίας  βασισμένη στη δικαιοσύνη και στη συλλογική νομή των αγαθών. Η αλληλεγγύη αποτελεί οργανική συνιστώσα κάθε χειραφετητικής πολιτικής. Οι αυτοοργανωμένες δομές της εισάγουν στο εδώ και τώρα  το ‘εκτός τόπου και χρόνου’ της ουτοπίας. Μες στα συντρίμμια του παρόντος οι πρακτικές  κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν  το πρόπλασμα του μέλλοντός μας. Μας εγκαθιστούν  στο ποιητικό Κλωστήριον Νυκτερινής Ανάπαυλας όπου όλοι μας, μες τη σιωπή « του κρημνιζομένου πόνου », θα αφουγκραστούμε επί τέλους τα « γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας »[2].

Η Βίκη Σκούμπη είναι αρχισυντάκτρια του περιοδικού αληthεια. Μια συτομευμένη εκδοχή του άρθρου δημοσιεύτηκε στην Εποχή

http://rednotebook.gr/details.php?id=7644

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012





Καλεσμα

την Κυριακή 16/12/2012  ώρα 13:00
στο Α’ Λύκειο Παλλήνης στη Λ. Μαραθωνος

για να γνωριστούμε, να φάμε παρέα & να τραγουδήσουμε με τον Γιώργο Καλκάνη που τον ευχαριστούμε για την ένθερμη υποστήριξή του.
Θα στήσουμε παζάρι δώρων με δικά μας χρηστικά ή διακοσμητικά αντικείμενα και χειροποίητα γλυκά.
Όσοι θέλουν να βοηθήσουν στο στήσιμο της εκδήλωσης, να προσφέρουν αντικείμενα ή γλυκά για το παζάρι ή να συνεισφέρουν με φαγητό για να καταφέρουμε να τους ταΐσουμε όλους, ας έλθουν από τις 12:00.
Σύνθημα μας  «Κανείς μόνος του στην κρίση»                                                  

Προσωρινή επιτροπή για τη δημιουργία στεκιού αλληλεγγύης


Αλληλεγγύη για Όλους

"Σε καιρούς κρίσης και επίθεσης, κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, υπαρξιακής, επίθεσης σε δικαιώματα και κατακτήσεις, στη ζωή μας την ίδια, η αλληλεγγύη είναι προϋπόθεση επιβίωσης όσων πληττόμαστε από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, η αντίσταση είναι μονόδρομος απέναντι στην αντικοινωνική πολιτική της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού"

,http://www.solidarity4all.gr/